Νάτη κι η τελευταία αχτίδα, Κλείσε τα μάτια σου Στην ανάσα του κόσμου αφήσου
Χρονοροή που με πας χωρίς σώμα χωρίς όνομα; Σε τι παρελθόν αγνό έχουν εναποτεθεί τα πιο μεγάλα μου όνειρα; Σε τι μέλλον πραγματοποιούνται τα πιο μικρά; Ο εαυτός μου ο ένας, ο άλλος, ο πολυπρόσωπος Xάνεται Στις αιώνιες συναλλαγές του χρόνου και της ύλης Λιχνίζεται Στα μαυρισμένα σημεία της νύχτας Στην σχέση των ουράνιων σωμάτων Στο χώρο εκείνον που άφησε ο ήλιος μετά την δύση Κι εγώ στα πιο απλά αναζητώ την κάθε αξία ”